Zamek w Malborku zlokalizowany jest na prawym brzegu Nogatu, wzniesiony w kilku etapach od 1280 do poł. XV w. przez zakon krzyżacki.
Gotycki zespół zamkowy obejmuje Zamek Wysoki, czworoboczny, z dziedzińcem otoczonym krużgankiem, kościołem Najświętszej Maryi Panny z kaplicą grobową św. Anny, gdaniskiem, wieżami Kleszą i Wróblą, Zamek Średni, wzniesiony w miejscu byłego przedzamcza, trójboczny, z rozległym dziedzińcem otwartym ku Zamkowi Wysokiemu (oddzielonym od niego murem i fosą), z kaplicą św. Bartłomieja, Wielką Komturią, Infirmerią, Wielkim Refektarzem, Pałacem Wielkich Mistrzów, Refektarzem Letnim, Refektarzem Zimowym, wieżą Kurzą Nogą oraz Zamek Niski, czyli Przedzamcze, z Karwanem, kaplicą św. Wawrzyńca oraz szeregiem zabudowań gospodarczych. Całość otoczono murem obwodowym i fosą.
Zamek jest przykładem średniowiecznej architektury obronno-rezydencyjnej w Europie. Przygotowania do budowy rozpoczęto w 1278 od gromadzenia budulca m.in. cegły, drewna, kamieni na fundamenty. Pierwszy etap budowy rozpoczął się etapu prawdopodobnie dwa lata później. Zakończenie budowy datuje się na połowę XV wieku.
Zamek był wielokrotnie niszczony i ponownie odbudowywany. W roku 1949 wpisano go do rejestru zabytków. W 1994 uznany został za pomnik historii, a w roku 1997 wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Od 1961 roku znajduje się w nim Muzeum Zamkowe w Malborku.
Zamek na przestrzeni wieków stanowił rezydencję wielkich mistrzów zakonu krzyżackiego, następnie rezydencję królów Polski. Po przejęciu zamku przez Prusaków, w latach 1772–1816 został zdewastowany. Jego rekonstrukcja nastąpiła w latach 1817-1939, niestety podczas wojny został ponownie zniszczony i znów odbudowany po 1945 roku.
Powołany wówczas Społeczny Komitet Odbudowy Zamku podjął decyzję o przywróceniu mu kształtu z okresu średniowiecza, usuwając błędne rekonstrukcje dokonane przez niemieckich konserwatorów sztuki. Na zamku cały czas prowadzone są prace remontowe i działania konserwatorów.
